LIV
Legorretako trenbidearen ertzean jaio nintzen, Jauna,
eta badakit milaka toki eta milaka kilometro
oinkatu ondoren haizeak ekarriko nauela berriro
trenbidearen ertz berera, magnetofoi guztiek
isilarazi ezin izan duten txori kanta zaharrera,
perfume guztiek estalarazi ezin izan duten
lehenengo odolaren mikeztasunera,
diru guztiek erosi ezin izan duten
erroko pobreziara.
Ez ezazu biraotzat har, baina esango nuke
saiatu naizela sagaratzen gorotza eta azala,
saiatu naizela ernarazten laborarien haragi
eri, iharra, saiatu berpizten
baserrietako neskazaharren desio hobiratua.
Txaplinik gabe saiatu izan naiz bizitzen,
oinutsik ala botak jantzita,
ferekaren eta musuaren ukimena laztantzen
desioz, gaztetasun galduaren lau mila
kilometroko trenbide luzea epeltzen.
Legorretako trenbidearen ertzean jaio nintzen
eta badakit bertara itzuliko naizela
ene azken nortasunaren txartel bila
ostadarra jo dudala amestu arren.