Ene kanta tristuraz jauntzirik heldu da
azalez eta mamiz
penaz ornituta,
nahi nituzke bizitzaren lau taupadak sendi
amodioaren saporea sakonki dasta
dantzan lotu
argisentiak eta ilunabarrak alaiki kanta,
bainan ezin
atsa zaut bilakatzen herra
auhena,
eta langarra ari duelarik
jendea tabernetan sartzen da
eriotz usainak iziturik
bakardadeak itota
zentzurik ezean,
dantza luzearen sokan lotzen
utsa osatu nahiean,
Eperlandako lamin eder hori
non zaude?
bainan bizitza ebatsi digute
eta herri-mina sustraiturik dugu sakon
ahul oroimena,
eta illun, uzkur
ez izatearen minez
oinazez
gure atsa mikaztasunez
intzirika goazi kantari
illunabarreratzen.