Parabisuan espetxeraturik
Gau batetako
iluntasun beltzean
parabisuan sartzeko
gonbita jaso zenuen.
Itsumenean,
pausu bat eman
eta urre trinkozko ate astuna zeharkatu zenuen.
Hura bai edertasun zoragarria!
Itsasoa esku biz besarkatu ahal izan zenuen,
eguzkia irentsi
eta lamiekin amodioa egin,
ilargian kulunkatu
edo izarrekin hitz egin.
Han zenuen mugagabeko zorion lizuna dastatu
hura zen zure
ametsen harrobi.
Hainbat zenuen atsegin
non berriz itzultzeko ase ezineko irrikaz
beste txartel bat lortzeko
zenuen guztia eman bait zenuen,
zure sendia,
zure adiskideak,
neskalaguna
eta ondasunak.
Horrela,
behin eta berriz.
Baina, egun batez
itzaletan,
nigarrez aurkitu zintudan,
bilutsik,
malko gaziek
begiak erreta,
dardarka
sumindura garratzean murgildurik.
Parabisuan negu zen
eta ez zenuen arroparik,
elurte hariak zure sorbaldetan eskegi
eta zainak ubeldurik,
hain zinen, korapilaturik,
izuturik.
Irten nahi zenuen,
baina ez zenuen, jada,
ate astun hur irekitzeko indarrik;
saldutako adiskide eta senideak birreskuratu nahi zenituen,
baina,
ez zenuen adorerik.
Han ez zen ohe berorik,
ez sutondorik,
ez adiskide leialik,
hotza eta bakardadea besterik.
Nire ezintasunean eskua luzatu nizun,
baina parabisuko argi diztiratsuak
itsutua zintuen,
eta bere mugagabetasunean orain
zu hutsal
ahul
soil
biluzi horrek
bakarrik
horma astunak suntsitu
eta itzultzeko bidea aurkitu behar zuen.