«Udazkeneko euria
zure hitzen ganduaren pean...
adjetiboz gogortutako Ianbroa
tantoka gure amodioaren
trasteroko uralitazko teilatuan...
Zergatik haizatu behar ote zenituen
gure promesak... leihopeko balkoian...
zergatik kokatu laranja zikinak
bidedendariaren kamioiaren remolkean?...
Kale estuko farola
nire itxarotearen lekuko
iraunkorra...
zumardiko eukalitu txertatu
gabeak, ur ekarketarako
hodiak... hiru urtetan
zure eta nire hiriaren husketaren
zelatari isilak...
Orain ez ditut berriro irakurriko
asteroko gutunetan bidaltzen zenizkidan
beste batentzat idatzitako poemak...
ezta ezabatuko tintaren kolore urdinean
zetzaten gezurrak... paper usaindutako
beste bateren batentzako hats eta musuak...
Baina oroi! Berdin darraio
iguzkiaren epelerak
gure baratzako ihintzari...
berdin dihardu katuak
jadanik joandako txoriaren
zelatari... berdin
zure soinuaren musikak
ene mingain muturrean
oraindik... ez dakit
zeren getari.
Eta agian ez dut gehiago aspiradora
pasako zure arimako
bazter ezkutuetatik...
ez naiz gehiago etzango
ortzadarraren gerizpean
zure hitzek tantaka
xurgatzen ninduten behin bateko
lanbroaren orduan...
Ankerki mozten baititu
urrintzearen labainak
tipula mikatzaren ezpain malkotuak...
farrez jasotzen espaloian
zaborbiltzallearen palak
gurekiko historiaren heriotza
lekutzen zuten lora gorriak..
Horregatik, kolpeka zastadatzen nau
gure maitasunaren zangomotzak..
bukaerako gerla hotzaren
burko gaineko krisantemo koroiak...
betfrako geratuko baita hutsik
gaueko farola eta goizeko
egunsentiaren lehen izpiaren arteko
kale bakarti eta luzea.
Halere, oroi! zenbat gauetan
idatziko dizkizudan ene
alferrikako poemak
paperezko tximeleten
hegoetan, astruaren baten
xiri magikoak
berbizierazi zitzakelakoan.»