Negu luzean bost ipui eder
egun ta gaualdietan
ikasi nitun, artazuritze,
garbari ta ardazleetan.
Gaualdi bat dut ezin-utzia
istori labur onetan,
ua baitago ezarrienik
euskaldunen biotzetan.
Ortakoz, aipa-bearra dizut
azi ninduten sukalde:
ain zuzen, etxe aren izena
len dakizun «Errekalde».
Nere lenengo euskal-eskola,
nere sortetxeko alde.
Euskalerriko biotza dut nik,
artaz nai baduzu galde.
«Elbarren» zaion auzoan dago
errian dan aundiena;
goiko auzoan balego, buruz
ager liteke gaillena.
Errekatxo bat ondoan: ikus,
egoki dun ez, izena;
larraiña goien, iru sukalde,
berria irugarrena.
Aur nintzalarik, bi ama-alaba
banetan ziraden bizi.
Txikienen alaba unidek
arretaz ninduan azi.
«Beste sukalde» zitzaionera
zenbat aldiz nun igesi,
amonordeak zeruan bedi
âl du gaurgeroz ikasi.
Artzai bazera, ba dakizu zer
dan «arkume gaitzetsia»;
praile bizardun batek jarrita
ori nun izengoitia.
Ainak, ama bat, bi ere ez aski,
gose-erasana guzia;
beti erkitu geldi-bearra,
ama geigoren isia.
Ama gaisoak, aurraldi batez,
titi baiñon aur geiago:
ez nindun gaiztoz goseak utzi.
Gaurgero zeruan dago.
Azken jaioa nintzalako,
ni besteak baiñon aulago;
bi iñude ta ama baiño amona
ez nuan gorrotoago.
Basagizonak ara ziraden
igande gauez ta neguz:
bizi giñanen belarri, biotz,
pozten ipuiez ta kantuz.
Jai egin eta, goiko ostatuan
oi baiño obeki afalduz,
basora baiño len, an genitun
adiskidengana agertuz.
Bezperondoan, neska ta mutil,
artzai gaisoak mendira
larraiñetara, zelaietara
mordoskan banatzen dira.
«Ingurutxo» bi molda ditute,
ba da jendea begira.
Pelotan eta palankan ere
nekez palta da partida.