Peru ta Patxi, aita-semeak, Donosti aldera zijoazen. Peruk edauzki (perra) bat ikusi zuen bidean, ta esan zion semeari:
Patxi; artu zak edauzki (perra) ori ta gorde sakelian.
¡A ze gauza! ¿Txatar ori gordetzeagatik makurtu? Ez. Ta jaramonik egin gabe jarraitu zion bideari Patxik.
Aitak, ezer erantzun gabe ta ixil-ixilik makurturik artu ta gorde zuen edauzkia.
Lenengo eldu ziran erriyan izan zuen edauzkia saltzeko zoria, ta eman zioten diru-ordañez, gereziak erosi zituen.
Tapa-tapa ba-zijoazen aurrera. Eguerdi aldia zan, ta eguzkiak gogortxo joten zuen.
¡Ez ote degu arkituko ituritxoren bat! esanaz, estu zijoan Patxi izerdi-tantaka, aoa legorturik.
Onelako-batean Peru'ri erori zitzaion sakeletik (bere naiz) geresi ale bat. Paixik artu zuen beriala, baita aora sartu ere gogoz. Geroxiago
bota zuen aitak beste bat; semiak artu ta jan. Orrela, batak bota ta bestiak artu, jarraitu zioten gereziak aitu arte.
Azkenengoa jan ondoren, aitak esan zion semeari:
Bein makurtu ba-intzan edauzkia jasotzeko, ez ukan eun aldiz makurtu BeaRrik gereziak artzeko.
Neke txikia eraman nai ez duenak
Ondoren ditu neke aundi ta lanak.