Madrilgo metro tuneletan idatziak dira batzuk, bertako biztanlegoaren konpainian gaueko ordu iheskorretan..., goizalbako bakardadean besteak hormetako graffitiei hitzegiten lagaz, nire motxila Cercedillarako trenaren zai zegoen artean...., larunbat arratsetako eskailera mekanikoetan beste batzuk berriz...
Ez da Liverpool eta London inguruetako paisaia suburbanoaren kantarik falta, uztaila labur baten lekuko...
Baina zerbait baldin badago, egunerokotasunaren izadia gainezka agertzen dela esango nuke, komunio mailan esperimentatua, jana, haragi egina... zuhaitz enborrari loturik bizitutako haizeteak, balaunka honuntza eta haruntza berarekin, izarrei begira belar gainean emandako gauak... eta Donostiako espaloietan paper eta patata frijitu zorroen konpainian igarotako orduak. Eta poesia hitzaren heriotzaren ondoren bizirik dirauenaren iradokizuna bada zure eskuetan uzten dut, demokraka kosmikoen herrirantz joko duzulakoan.
Anbulantzia beltzetan
paseiatzen dute heriotza
Donostiako kaleetan.
Harrinabarrezko soineko zurian
jazten dute heriotza
bidaia eternalerako geltokian.
Eta horretarako
ez nuke hiltzerik nahi.
Itsasadarreko ur azalak
eman zidan bizitza
lurraren altzoan.
Eguzkia eta hilargiaren
txanda erritmikoak
eman zidan denbora
aroen magalean.
Andrearen haragiak
eman zidan amodioa
ta maitasuna barkamenak
antsi ta amets irrikakor
lizunetan.
Betea dudanean eguna
eta agiango egunsentia ernal dezakeen
gau beltzean sartzen
naizenean
ken itzazue nigandik autoak
ta ken marmorezko nitxoak.
Gizonen bizkarrean joan nahi dut,
izerdi epel miketza hausnartuz,
ortziaren zama ene gainean.
Gizonen eskutik jaitsi nahi dut zulora,
lurra ene hezurrenpean, lurra, haizea
ta ura ene kondarren sapaian.
Marietxeko trikuharrian izandu naiz gaur,
ahuspez gure arbasoen aberri sakratuan,
udazkeneko okrek tumuloaren berdetasun sakona
koroatuz perla erori orailduaz,
gaztainadi ta pagadien erreinuan.
Haiek bezala nahi nuke egotea beti,
ekialdetik sortua izanik, mendebalderuntz
abiatuz pausoak, eguzki-esperantzaren
sabelean, ene betireko bidaian.
Hilarrita magikoa nahi dut nigan,
Marietxe jainkotiarra ta, egunero pauso bat
gehiago eman dezadan, Iratiko
oihanaren fereka ene masailetan.
Anbulantzia beltzetan paseia ez dezaten
ene heriotza,
harrinabarrezko soinekoz jantzi ez nazaten
buztinaren beste ertzera
naramatenean.