Baina «etabar» hori ere parentesi artean dago, parentesi horretan baitaude bilduak poemaren giltzarriak, eta parentesiak diren ispilu konkaboak hautsi ez baina inguruari eta auzoko ni guztiei zuzenduz eskainiz desarroilatzen da poema. Zein pudorek eragiten dio gaurregun poetari bere boterea parentesi artean konjelatzera? Zein disziplinak behartzen du hemen poeta ahapetik eta zeharbidez mintzatzera?
Joxean Muñozek gordinki erakusten digu poesiaren erlatibotasuna, erabiliaren erabiliz hautsa bihurtu diren hitzak azpimarratuz, ironia landu batean bilduz promesak eta zalantzak.
Joxean Muñoz zalantzan idazten duen poeta da, zalantza hori bihurtzen duelarik bere arma eta oinarria, zalantza zehatz, zalantza zorrotz, zalantza luzido batean, eta estrainaldiz plazaratzen den idazlean ez da ulertzekoa prozedura luze eta landu baten ondorioa ez baldin bada.
Nik autokritika dinamiko eta eraginkor bat irakurri dut poemotan. Eta uste dut autokritika honek noizbait lehen personan idazteko ausardia izan genuenok ere hartzen gaituela. Parentesiak ispilu eskainiak dira.
Joxean Muñozen poesiak poesia nola egitearen arazoa planteatzen du. Aurrerantzean ezin idatziko dugu hain erraz. Ez diagu barkatuko Joxean.
Koldo Izagirre
Euriak
arratsaren forma dauka hartuta
euriak
ekaitzaren testigutza tk
arratsak beratutako kristalean
lau lizar lehertzen
tk gauaren lehen zantzuen kontra
lurrindutako ispiluaren kolorez
& hilargiaren ahurpean lau
lizar tk
tk & kristalaren kontra gaua da
(eta orduan humildu egingo ziren
zilarrezko landareak
atarian)
nola tk
tk tk
ni
ekaitzek beti bait dute remiteren bat
zilarrak
arratsak atertzen duenean
humildutako leihoen kolorea bezala tk
tk & euriak
kristala
bezala ni eta bezala zu.