HARRIZKO BADIA NIREA
Eder goizeko seitan
lanbro mehe bustitan,
betiko badia nirea...
Gros, gazte eta berde nintzela,
apar bete zezen, itsas nahasi,
arriskuz egina
eta
arriskuetara egotzia.
Kresal hatz-mami, aho amaigabe,
beti zure buruarekin borrokan.
Kostaldeko paseo pitzatu eta hezigaitz,
zure erraietan
Kursaaleko zuloak gazi.
Lehen burdin egiturez josia,
hesien atzean beti
umetan ni, oin puntetan,
zuri begira, isil,
kruter misteriotsu eta zikin,
alga korapiloz erruleta zaharrak
hutsune beltz, hutsune gorri.
Betiko badia nirea,
hondar egur puskez betea,
surfari orbain, Keler giro,
arkitekto zaharraren amets dialektikoa,
urteekin otzandua,
arkitekto berriek doitua eta ur saildua.
Gros,
kaiola handi batean Moneok konkistatua,
pantera umil eta hondartua.
Loreen gisara ere harria
urtaroz urtaro mudatzen da,
harri zaharrak berriari leku,
kasinoak zuloari, zuloak kuboari,
kuboak haizeari...
Nire betiko badian
ez da bakarrik harria
betiko mudatu dena.