Euskaraz.net

Donostiako Fantasiazko eta Beldurrezko Zinemaren 33. Astea urriaren 28tik azaroaren 4era izango da. Antzoki Zaharra eta Victoria Eugenia Antzokia izango dira egoitza nagusiak, eta haietan proiektatuko da Astearen sail ofiziala. Urtero bezala, euskarak bere lekutxoa izango du eta film guztiak jatorrizko bertsioan proiektatuko dira euskarazko azpitituluekin. Azken partida, Irati, Unicorn Wars eta Izurde mutikoa salbu (hauek euskarazko bertsioan proiektatuko dira).

Erakusketa honetan, Arantza Sestayoren fantasia errealistako ilustrazioen unibertso bikaina bisitatuko dugu. Pintura prerrafaelistaren eta Art Nouveauren eraginak jaso dituen artista honen erakusketan zehar haurrentzako klasikoetan oinarritutako fantasiazko ilustrazioetatik –Edurnezuri edo Alizia bezalako pertsonaia ezagunekin– hasi eta A Song of Ice and Fire 2022ko egutegi ofizialerako ilustrazio zoragarrietaraino –Daenerys, Sansa edo Jon Snow pertsonaia karismadunekin– gozatu ahal izango dugu. Bidaian zehar bere unibertso gotikoa ere bisitatuko dugu, bere pertsonaia erromantiko, malenkoniatsu eta sentsualekin.

Arantza Sestayo Donostian jaio zen 1964an. Autodidakta, erretratuaren, zeramika-diseinuaren eta animazio-estudioetako fondoen ekoizpenaren bidetik hasi zuen garatzen bere ibilbide profesionala. Bere obraren erakusgarrietako batzuk hauek dira: Besos malditos, Vampiros edo Reinas de la ilustración española del siglo XXI (Norma Editorial), Rooie Oortjes Belgikan, LeewiART Txinan eta A Song of Ice and Fire (Harper Collins) 2022ko egutegia.

Hainbat sariren artean, Irudimenezko Errealismoan lehenengo saria eman zioten Seven Hearts obragatik, Art Renewal Center 2020an.

Astelehenetik ostiralera: 10:00-20:30. Larunbata, jaiegun eta urriaren 31n: 10:00- 14:00 / 16:30-20:00

AEB. Zuzendaritza: Justin Benson, Aaron Moorhead. Ekoizpena: David Lawson Jr., Justin Benson, Aaron Moorhead / Rustic Films. Gidoia: Justin Benson. Argazkia: Aaron Moorhead. Musika: Jimmy LaValle. Muntaketa: Michael Felker, Justin Benson, Aaron Moorhead. Aktoreak: Aaron Moorhead, Justin Benson, Sarah Adina Smith, Wanjiru Njendu, Issa Lopez.

Justin eta Aaron. Benson eta Moorhead. Beren filma, jatorri eta kredo oso desberdinetako kritikariek bosten gainetik lau t'erdiko puntuazioekin ospatua, Los Angelesko etxe bateko patio ertzeratu baten erdian garatzen da. Gauzak gertatzen diren lekua. Normalak? Syncronicen (2019) egileek idatzi, filmatu, ekoiztu, musikatu eta interpretatutako film batean? Normalak, inoiz ez. Paranormalak, beti. Bizitzan nahikoa astindu jasandakoak diren bi auzokide antzezten dituzte haiek. Hala, etxean gertatzen den paranormal hori grabatuta zentabo batzuk ateratzea erabakitzen dute. Eta Benson eta Moorhead etengabe filmatzen eta atzera berriro ere filmatzen aritzen direnez (mugikorrekin, droneekin eta identifikatu gabeko gainerako objektuekin), hor dago dena. Formatu, euskarri, dimentsio zeharo haluzinagarrietan.

Espainia. Zuzendaritza: Jaume Balagueró. Ekoizpena: Álex de la Iglesia, Carolina Bang / Pokeepsie Films. Gidoia: Jaume Balagueró. Argazkia: Pablo Rosso. Musika: Vanessa Garde. Muntaketa: Luis de la Madrid. Aktoreak: Ester Expósito, Inés Fernández, Ángela Cremonte, Fernando Valdivieso, Federico Aguado, Magüi Mira.

Sumatzen duzue (Toronton edo Sitgesen ikusi ez baduzue behintzat) zer gerta daitekeen Way Down (2020), Frágiles (2005) edo Los sin nombre (1999) filmen egilea elkartzen denean Verónicaren (2017) gidoilariarekin, [REC]en (2007) argiztatzailearekin, Veneciafreniaren (2021) soinu-banda nahastu duenarekin, eta “Veneno” (2020) eta “Élite”ko (2018-) aktorearekin eta Magüi Mirarekin (idazlea, antzezlea, antzerkiko zuzendaria eta Arte Ederretan Urrezko Domina) batera hasten badira Lovecraften The Dreams in the Witch House ipuina irakurtzen Carolina Bang eta Álex de la Iglesia lagun dituztela, eta Madrilgo aldirietara moldatzen badute, non Ay, pena, penita pena kopla entzun bitartean norbaitek esaten digun “goaz dantza egitera” eta ikusten ditugun sugeak haren orkatilen inguruan kiribiltzen?

Portugal-Frantzia-Belgika. Zuzendaritza: Cristèle Alves Meira. Ekoizpena: Gaëlle Mareschi, Pedro Borges, Raquel Morte, Sébastien Delloye / Fluxus Films, Midas Filmes, Entre Chien et Loup. Koprodukzioa: Mathematic, Les Films Pelléas, Studio Exception Gidoia: Cristèle Alves Meira, Laurent Lunetta. Argazkia: Rui Poças. Musika: Amine Bouhafa. Muntaketa: Pierre Deschamps. Aktoreak: Lua Michel, Ana Padrão, Jacqueline Corado, Catherine Salée, Duarte Pina, Ester Catalão, Sónia Martins, Martha Quina, Arthur Brigas.

Ohi duenez, Salomé txikia bere familiaren jaioterri Portugaleko mendialdeko herrira doa udaldiko oporrak igarotzera. Bertan, izeba eta lehengusuekin jai-giro alaiaz gozatzen du, baina amona hil da ustekabean, eta oso lotura estua zuen harekin. Bitartean, hiletaren aurretik borrokan ari dira bizirik geratzen direnen artean, baita herriko jendearekin ere, eta sorgin bat omen zen emakume baten izpiritua Saloméri hasi zaio jazartzen. Opera prima hau bizidunen eta hildakoen munduaren artean mugitzen da, errealismo magikoaren halako kutsu batek zeharkatuta.

Japonia. Zuzendaritza: Shinji Higuchi. Ekoizpena: Hideaki Anno / Toho Studios, Cine Bazar. Gidoia: Hideaki Anno. Argazkia: Osamu Ichikawa, Keizo Suzuki. Musika: Kunio Miyauchi, Shiro Sagisu. Muntaketa: Hideaki Anno, Youhei Kurihara. Aktoreak: Takumi Saitoh, Masami Nagasawa, Daiki Arioka, Akari Hayami, Tetsushi Tanaka, Hidetoshi Nishijima.

Egiaztatua, Higuchi eta Anno dira 2016ko Shin Godzilla arranditsu haren egileak. Trailerra IMDBn ikusteak bakarrik, bekainetaraino nostalgiko, you get the blues. Shin Ultraman guztiz azkarra eta alaia da. Zentzugabe eta distiratsu, grazia ergelaz erabili eta erreberentzia egiten dio Tokusatsuren (特撮) unibertsoari, berea ere denari; Wikipediak dio, “efektu berezien erabilera intentsiboa egiten duen akzio errealeko edozein film”. 60ko telesailaren berrikuspen zoragarri honi “pinpirina” ere deitu izan diote. Baina zein atsegina den megakitsch eta sesentero sentitzea (Ultramanen jantzi zaharra ere badugu…). Eta, nola ez ba, zerbaiti beldur izatekotan, lider lurtarrei gehiago kaiju ikusezinari eta nire etsai martetarrari baino.

Frantzia. Zuzendaritza: François Descraques. Ekoizpena: Robin Boespflug-Vonier, Stéphane Parthenay / Pyramide Productions. Koprodukzioa: Frédéric Bouté, Geneviève Lemal / Allons voir, Scope Pictures. Gidoia: François Descraques. Argazkia: Matthieu Misiraca. Musika: Jimmy Tillier. Muntaketa: Quentin Eiden. Aktoreak: Arnaud Ducret, Florent Dorin, Enya Baroux, Raphaël Descraques, Slimane-Baptiste Berhoun, Audrey Pirault, Mathieu Poggi.

2009an François Descraquesek web serie bat kaleratu zuen. Futurista, baina ez hainbeste. Gaia? Zentralak. Elektrikoak, nuklearrak, termikoak. Arrakasta izugarria izan zuen. Lau denboralditan 52 milioi bisita izan zituen. 2022 honetako irailaren 7an, Europa beldur delarik ez ote duen neguan bainuontzietako ura egurrez berotu behar izango, edo kilowatta adarbakar odolaren prezioan ordaindu beharko, serie hartatik sortutako film luzea estreinatu zen Frantzian. Françoisek Back to the Futurerekin (1985) jarraitzen du ametsetan. Parodikoa baina ernagarriki politikoa eta gertukoa den film honetako protagonista erabaki bat hartu beharrean izango da: aita (parlamentarioa eta energia ez oso berriztagarrien defendatzailea) hiltzea Gizadia salbatzeko. Erabateko familia drama atzealde erradioaktibo batekin.

AEB. Zuzendaritza: Justin Benson, Aaron Moorhead. Ekoizpena: David Lawson Jr., Justin Benson, Aaron Moorhead / Rustic Films. Gidoia: Justin Benson. Argazkia: Aaron Moorhead. Musika: Jimmy LaValle. Muntaketa: Michael Felker, Justin Benson, Aaron Moorhead. Aktoreak: Aaron Moorhead, Justin Benson, Sarah Adina Smith, Wanjiru Njendu, Issa Lopez.

Justin eta Aaron. Benson eta Moorhead. Beren filma, jatorri eta kredo oso desberdinetako kritikariek bosten gainetik lau t'erdiko puntuazioekin ospatua, Los Angelesko etxe bateko patio ertzeratu baten erdian garatzen da. Gauzak gertatzen diren lekua. Normalak? Syncronicen (2019) egileek idatzi, filmatu, ekoiztu, musikatu eta interpretatutako film batean? Normalak, inoiz ez. Paranormalak, beti. Bizitzan nahikoa astindu jasandakoak diren bi auzokide antzezten dituzte haiek. Hala, etxean gertatzen den paranormal hori grabatuta zentabo batzuk ateratzea erabakitzen dute. Eta Benson eta Moorhead etengabe filmatzen eta atzera berriro ere filmatzen aritzen direnez (mugikorrekin, droneekin eta identifikatu gabeko gainerako objektuekin), hor dago dena. Formatu, euskarri, dimentsio zeharo haluzinagarrietan.

Espainia. Zuzendaritza: Jaume Balagueró. Ekoizpena: Álex de la Iglesia, Carolina Bang / Pokeepsie Films. Gidoia: Jaume Balagueró. Argazkia: Pablo Rosso. Musika: Vanessa Garde. Muntaketa: Luis de la Madrid. Aktoreak: Ester Expósito, Inés Fernández, Ángela Cremonte, Fernando Valdivieso, Federico Aguado, Magüi Mira.

Sumatzen duzue (Toronton edo Sitgesen ikusi ez baduzue behintzat) zer gerta daitekeen Way Down (2020), Frágiles (2005) edo Los sin nombre (1999) filmen egilea elkartzen denean Verónicaren (2017) gidoilariarekin, [REC]en (2007) argiztatzailearekin, Veneciafreniaren (2021) soinu-banda nahastu duenarekin, eta “Veneno” (2020) eta “Élite”ko (2018-) aktorearekin eta Magüi Mirarekin (idazlea, antzezlea, antzerkiko zuzendaria eta Arte Ederretan Urrezko Domina) batera hasten badira Lovecraften The Dreams in the Witch House ipuina irakurtzen Carolina Bang eta Álex de la Iglesia lagun dituztela, eta Madrilgo aldirietara moldatzen badute, non Ay, pena, penita pena kopla entzun bitartean norbaitek esaten digun “goaz dantza egitera” eta ikusten ditugun sugeak haren orkatilen inguruan kiribiltzen?

Portugal-Frantzia-Belgika. Zuzendaritza: Cristèle Alves Meira. Ekoizpena: Gaëlle Mareschi, Pedro Borges, Raquel Morte, Sébastien Delloye / Fluxus Films, Midas Filmes, Entre Chien et Loup. Koprodukzioa: Mathematic, Les Films Pelléas, Studio Exception Gidoia: Cristèle Alves Meira, Laurent Lunetta. Argazkia: Rui Poças. Musika: Amine Bouhafa. Muntaketa: Pierre Deschamps. Aktoreak: Lua Michel, Ana Padrão, Jacqueline Corado, Catherine Salée, Duarte Pina, Ester Catalão, Sónia Martins, Martha Quina, Arthur Brigas.

Ohi duenez, Salomé txikia bere familiaren jaioterri Portugaleko mendialdeko herrira doa udaldiko oporrak igarotzera. Bertan, izeba eta lehengusuekin jai-giro alaiaz gozatzen du, baina amona hil da ustekabean, eta oso lotura estua zuen harekin. Bitartean, hiletaren aurretik borrokan ari dira bizirik geratzen direnen artean, baita herriko jendearekin ere, eta sorgin bat omen zen emakume baten izpiritua Saloméri hasi zaio jazartzen. Opera prima hau bizidunen eta hildakoen munduaren artean mugitzen da, errealismo magikoaren halako kutsu batek zeharkatuta.

Japonia. Zuzendaritza: Shinji Higuchi. Ekoizpena: Hideaki Anno / Toho Studios, Cine Bazar. Gidoia: Hideaki Anno. Argazkia: Osamu Ichikawa, Keizo Suzuki. Musika: Kunio Miyauchi, Shiro Sagisu. Muntaketa: Hideaki Anno, Youhei Kurihara. Aktoreak: Takumi Saitoh, Masami Nagasawa, Daiki Arioka, Akari Hayami, Tetsushi Tanaka, Hidetoshi Nishijima.

Egiaztatua, Higuchi eta Anno dira 2016ko Shin Godzilla arranditsu haren egileak. Trailerra IMDBn ikusteak bakarrik, bekainetaraino nostalgiko, you get the blues. Shin Ultraman guztiz azkarra eta alaia da. Zentzugabe eta distiratsu, grazia ergelaz erabili eta erreberentzia egiten dio Tokusatsuren (特撮) unibertsoari, berea ere denari; Wikipediak dio, “efektu berezien erabilera intentsiboa egiten duen akzio errealeko edozein film”. 60ko telesailaren berrikuspen zoragarri honi “pinpirina” ere deitu izan diote. Baina zein atsegina den megakitsch eta sesentero sentitzea (Ultramanen jantzi zaharra ere badugu…). Eta, nola ez ba, zerbaiti beldur izatekotan, lider lurtarrei gehiago kaiju ikusezinari eta nire etsai martetarrari baino.

Frantzia. Zuzendaritza: François Descraques. Ekoizpena: Robin Boespflug-Vonier, Stéphane Parthenay / Pyramide Productions. Koprodukzioa: Frédéric Bouté, Geneviève Lemal / Allons voir, Scope Pictures. Gidoia: François Descraques. Argazkia: Matthieu Misiraca. Musika: Jimmy Tillier. Muntaketa: Quentin Eiden. Aktoreak: Arnaud Ducret, Florent Dorin, Enya Baroux, Raphaël Descraques, Slimane-Baptiste Berhoun, Audrey Pirault, Mathieu Poggi.

2009an François Descraquesek web serie bat kaleratu zuen. Futurista, baina ez hainbeste. Gaia? Zentralak. Elektrikoak, nuklearrak, termikoak. Arrakasta izugarria izan zuen. Lau denboralditan 52 milioi bisita izan zituen. 2022 honetako irailaren 7an, Europa beldur delarik ez ote duen neguan bainuontzietako ura egurrez berotu behar izango, edo kilowatta adarbakar odolaren prezioan ordaindu beharko, serie hartatik sortutako film luzea estreinatu zen Frantzian. Françoisek Back to the Futurerekin (1985) jarraitzen du ametsetan. Parodikoa baina ernagarriki politikoa eta gertukoa den film honetako protagonista erabaki bat hartu beharrean izango da: aita (parlamentarioa eta energia ez oso berriztagarrien defendatzailea) hiltzea Gizadia salbatzeko. Erabateko familia drama atzealde erradioaktibo batekin.

AEB. Zuzendaritza: Justin Benson, Aaron Moorhead. Ekoizpena: David Lawson Jr., Justin Benson, Aaron Moorhead / Rustic Films. Gidoia: Justin Benson. Argazkia: Aaron Moorhead. Musika: Jimmy LaValle. Muntaketa: Michael Felker, Justin Benson, Aaron Moorhead. Aktoreak: Aaron Moorhead, Justin Benson, Sarah Adina Smith, Wanjiru Njendu, Issa Lopez.

Justin eta Aaron. Benson eta Moorhead. Beren filma, jatorri eta kredo oso desberdinetako kritikariek bosten gainetik lau t'erdiko puntuazioekin ospatua, Los Angelesko etxe bateko patio ertzeratu baten erdian garatzen da. Gauzak gertatzen diren lekua. Normalak? Syncronicen (2019) egileek idatzi, filmatu, ekoiztu, musikatu eta interpretatutako film batean? Normalak, inoiz ez. Paranormalak, beti. Bizitzan nahikoa astindu jasandakoak diren bi auzokide antzezten dituzte haiek. Hala, etxean gertatzen den paranormal hori grabatuta zentabo batzuk ateratzea erabakitzen dute. Eta Benson eta Moorhead etengabe filmatzen eta atzera berriro ere filmatzen aritzen direnez (mugikorrekin, droneekin eta identifikatu gabeko gainerako objektuekin), hor dago dena. Formatu, euskarri, dimentsio zeharo haluzinagarrietan.

Espainia. Zuzendaritza: Jaume Balagueró. Ekoizpena: Álex de la Iglesia, Carolina Bang / Pokeepsie Films. Gidoia: Jaume Balagueró. Argazkia: Pablo Rosso. Musika: Vanessa Garde. Muntaketa: Luis de la Madrid. Aktoreak: Ester Expósito, Inés Fernández, Ángela Cremonte, Fernando Valdivieso, Federico Aguado, Magüi Mira.

Sumatzen duzue (Toronton edo Sitgesen ikusi ez baduzue behintzat) zer gerta daitekeen Way Down (2020), Frágiles (2005) edo Los sin nombre (1999) filmen egilea elkartzen denean Verónicaren (2017) gidoilariarekin, [REC]en (2007) argiztatzailearekin, Veneciafreniaren (2021) soinu-banda nahastu duenarekin, eta “Veneno” (2020) eta “Élite”ko (2018-) aktorearekin eta Magüi Mirarekin (idazlea, antzezlea, antzerkiko zuzendaria eta Arte Ederretan Urrezko Domina) batera hasten badira Lovecraften The Dreams in the Witch House ipuina irakurtzen Carolina Bang eta Álex de la Iglesia lagun dituztela, eta Madrilgo aldirietara moldatzen badute, non Ay, pena, penita pena kopla entzun bitartean norbaitek esaten digun “goaz dantza egitera” eta ikusten ditugun sugeak haren orkatilen inguruan kiribiltzen?

Portugal-Frantzia-Belgika. Zuzendaritza: Cristèle Alves Meira. Ekoizpena: Gaëlle Mareschi, Pedro Borges, Raquel Morte, Sébastien Delloye / Fluxus Films, Midas Filmes, Entre Chien et Loup. Koprodukzioa: Mathematic, Les Films Pelléas, Studio Exception Gidoia: Cristèle Alves Meira, Laurent Lunetta. Argazkia: Rui Poças. Musika: Amine Bouhafa. Muntaketa: Pierre Deschamps. Aktoreak: Lua Michel, Ana Padrão, Jacqueline Corado, Catherine Salée, Duarte Pina, Ester Catalão, Sónia Martins, Martha Quina, Arthur Brigas.

Ohi duenez, Salomé txikia bere familiaren jaioterri Portugaleko mendialdeko herrira doa udaldiko oporrak igarotzera. Bertan, izeba eta lehengusuekin jai-giro alaiaz gozatzen du, baina amona hil da ustekabean, eta oso lotura estua zuen harekin. Bitartean, hiletaren aurretik borrokan ari dira bizirik geratzen direnen artean, baita herriko jendearekin ere, eta sorgin bat omen zen emakume baten izpiritua Saloméri hasi zaio jazartzen. Opera prima hau bizidunen eta hildakoen munduaren artean mugitzen da, errealismo magikoaren halako kutsu batek zeharkatuta.

Japonia. Zuzendaritza: Shinji Higuchi. Ekoizpena: Hideaki Anno / Toho Studios, Cine Bazar. Gidoia: Hideaki Anno. Argazkia: Osamu Ichikawa, Keizo Suzuki. Musika: Kunio Miyauchi, Shiro Sagisu. Muntaketa: Hideaki Anno, Youhei Kurihara. Aktoreak: Takumi Saitoh, Masami Nagasawa, Daiki Arioka, Akari Hayami, Tetsushi Tanaka, Hidetoshi Nishijima.

Egiaztatua, Higuchi eta Anno dira 2016ko Shin Godzilla arranditsu haren egileak. Trailerra IMDBn ikusteak bakarrik, bekainetaraino nostalgiko, you get the blues. Shin Ultraman guztiz azkarra eta alaia da. Zentzugabe eta distiratsu, grazia ergelaz erabili eta erreberentzia egiten dio Tokusatsuren (特撮) unibertsoari, berea ere denari; Wikipediak dio, “efektu berezien erabilera intentsiboa egiten duen akzio errealeko edozein film”. 60ko telesailaren berrikuspen zoragarri honi “pinpirina” ere deitu izan diote. Baina zein atsegina den megakitsch eta sesentero sentitzea (Ultramanen jantzi zaharra ere badugu…). Eta, nola ez ba, zerbaiti beldur izatekotan, lider lurtarrei gehiago kaiju ikusezinari eta nire etsai martetarrari baino.

Frantzia. Zuzendaritza: François Descraques. Ekoizpena: Robin Boespflug-Vonier, Stéphane Parthenay / Pyramide Productions. Koprodukzioa: Frédéric Bouté, Geneviève Lemal / Allons voir, Scope Pictures. Gidoia: François Descraques. Argazkia: Matthieu Misiraca. Musika: Jimmy Tillier. Muntaketa: Quentin Eiden. Aktoreak: Arnaud Ducret, Florent Dorin, Enya Baroux, Raphaël Descraques, Slimane-Baptiste Berhoun, Audrey Pirault, Mathieu Poggi.

2009an François Descraquesek web serie bat kaleratu zuen. Futurista, baina ez hainbeste. Gaia? Zentralak. Elektrikoak, nuklearrak, termikoak. Arrakasta izugarria izan zuen. Lau denboralditan 52 milioi bisita izan zituen. 2022 honetako irailaren 7an, Europa beldur delarik ez ote duen neguan bainuontzietako ura egurrez berotu behar izango, edo kilowatta adarbakar odolaren prezioan ordaindu beharko, serie hartatik sortutako film luzea estreinatu zen Frantzian. Françoisek Back to the Futurerekin (1985) jarraitzen du ametsetan. Parodikoa baina ernagarriki politikoa eta gertukoa den film honetako protagonista erabaki bat hartu beharrean izango da: aita (parlamentarioa eta energia ez oso berriztagarrien defendatzailea) hiltzea Gizadia salbatzeko. Erabateko familia drama atzealde erradioaktibo batekin.

AEB. Zuzendaritza: Justin Benson, Aaron Moorhead. Ekoizpena: David Lawson Jr., Justin Benson, Aaron Moorhead / Rustic Films. Gidoia: Justin Benson. Argazkia: Aaron Moorhead. Musika: Jimmy LaValle. Muntaketa: Michael Felker, Justin Benson, Aaron Moorhead. Aktoreak: Aaron Moorhead, Justin Benson, Sarah Adina Smith, Wanjiru Njendu, Issa Lopez.

Justin eta Aaron. Benson eta Moorhead. Beren filma, jatorri eta kredo oso desberdinetako kritikariek bosten gainetik lau t'erdiko puntuazioekin ospatua, Los Angelesko etxe bateko patio ertzeratu baten erdian garatzen da. Gauzak gertatzen diren lekua. Normalak? Syncronicen (2019) egileek idatzi, filmatu, ekoiztu, musikatu eta interpretatutako film batean? Normalak, inoiz ez. Paranormalak, beti. Bizitzan nahikoa astindu jasandakoak diren bi auzokide antzezten dituzte haiek. Hala, etxean gertatzen den paranormal hori grabatuta zentabo batzuk ateratzea erabakitzen dute. Eta Benson eta Moorhead etengabe filmatzen eta atzera berriro ere filmatzen aritzen direnez (mugikorrekin, droneekin eta identifikatu gabeko gainerako objektuekin), hor dago dena. Formatu, euskarri, dimentsio zeharo haluzinagarrietan.

Espainia. Zuzendaritza: Jaume Balagueró. Ekoizpena: Álex de la Iglesia, Carolina Bang / Pokeepsie Films. Gidoia: Jaume Balagueró. Argazkia: Pablo Rosso. Musika: Vanessa Garde. Muntaketa: Luis de la Madrid. Aktoreak: Ester Expósito, Inés Fernández, Ángela Cremonte, Fernando Valdivieso, Federico Aguado, Magüi Mira.

Sumatzen duzue (Toronton edo Sitgesen ikusi ez baduzue behintzat) zer gerta daitekeen Way Down (2020), Frágiles (2005) edo Los sin nombre (1999) filmen egilea elkartzen denean Verónicaren (2017) gidoilariarekin, [REC]en (2007) argiztatzailearekin, Veneciafreniaren (2021) soinu-banda nahastu duenarekin, eta “Veneno” (2020) eta “Élite”ko (2018-) aktorearekin eta Magüi Mirarekin (idazlea, antzezlea, antzerkiko zuzendaria eta Arte Ederretan Urrezko Domina) batera hasten badira Lovecraften The Dreams in the Witch House ipuina irakurtzen Carolina Bang eta Álex de la Iglesia lagun dituztela, eta Madrilgo aldirietara moldatzen badute, non Ay, pena, penita pena kopla entzun bitartean norbaitek esaten digun “goaz dantza egitera” eta ikusten ditugun sugeak haren orkatilen inguruan kiribiltzen?

Portugal-Frantzia-Belgika. Zuzendaritza: Cristèle Alves Meira. Ekoizpena: Gaëlle Mareschi, Pedro Borges, Raquel Morte, Sébastien Delloye / Fluxus Films, Midas Filmes, Entre Chien et Loup. Koprodukzioa: Mathematic, Les Films Pelléas, Studio Exception Gidoia: Cristèle Alves Meira, Laurent Lunetta. Argazkia: Rui Poças. Musika: Amine Bouhafa. Muntaketa: Pierre Deschamps. Aktoreak: Lua Michel, Ana Padrão, Jacqueline Corado, Catherine Salée, Duarte Pina, Ester Catalão, Sónia Martins, Martha Quina, Arthur Brigas.

Ohi duenez, Salomé txikia bere familiaren jaioterri Portugaleko mendialdeko herrira doa udaldiko oporrak igarotzera. Bertan, izeba eta lehengusuekin jai-giro alaiaz gozatzen du, baina amona hil da ustekabean, eta oso lotura estua zuen harekin. Bitartean, hiletaren aurretik borrokan ari dira bizirik geratzen direnen artean, baita herriko jendearekin ere, eta sorgin bat omen zen emakume baten izpiritua Saloméri hasi zaio jazartzen. Opera prima hau bizidunen eta hildakoen munduaren artean mugitzen da, errealismo magikoaren halako kutsu batek zeharkatuta.

Japonia. Zuzendaritza: Shinji Higuchi. Ekoizpena: Hideaki Anno / Toho Studios, Cine Bazar. Gidoia: Hideaki Anno. Argazkia: Osamu Ichikawa, Keizo Suzuki. Musika: Kunio Miyauchi, Shiro Sagisu. Muntaketa: Hideaki Anno, Youhei Kurihara. Aktoreak: Takumi Saitoh, Masami Nagasawa, Daiki Arioka, Akari Hayami, Tetsushi Tanaka, Hidetoshi Nishijima.

Egiaztatua, Higuchi eta Anno dira 2016ko Shin Godzilla arranditsu haren egileak. Trailerra IMDBn ikusteak bakarrik, bekainetaraino nostalgiko, you get the blues. Shin Ultraman guztiz azkarra eta alaia da. Zentzugabe eta distiratsu, grazia ergelaz erabili eta erreberentzia egiten dio Tokusatsuren (特撮) unibertsoari, berea ere denari; Wikipediak dio, “efektu berezien erabilera intentsiboa egiten duen akzio errealeko edozein film”. 60ko telesailaren berrikuspen zoragarri honi “pinpirina” ere deitu izan diote. Baina zein atsegina den megakitsch eta sesentero sentitzea (Ultramanen jantzi zaharra ere badugu…). Eta, nola ez ba, zerbaiti beldur izatekotan, lider lurtarrei gehiago kaiju ikusezinari eta nire etsai martetarrari baino.

Frantzia. Zuzendaritza: François Descraques. Ekoizpena: Robin Boespflug-Vonier, Stéphane Parthenay / Pyramide Productions. Koprodukzioa: Frédéric Bouté, Geneviève Lemal / Allons voir, Scope Pictures. Gidoia: François Descraques. Argazkia: Matthieu Misiraca. Musika: Jimmy Tillier. Muntaketa: Quentin Eiden. Aktoreak: Arnaud Ducret, Florent Dorin, Enya Baroux, Raphaël Descraques, Slimane-Baptiste Berhoun, Audrey Pirault, Mathieu Poggi.

2009an François Descraquesek web serie bat kaleratu zuen. Futurista, baina ez hainbeste. Gaia? Zentralak. Elektrikoak, nuklearrak, termikoak. Arrakasta izugarria izan zuen. Lau denboralditan 52 milioi bisita izan zituen. 2022 honetako irailaren 7an, Europa beldur delarik ez ote duen neguan bainuontzietako ura egurrez berotu behar izango, edo kilowatta adarbakar odolaren prezioan ordaindu beharko, serie hartatik sortutako film luzea estreinatu zen Frantzian. Françoisek Back to the Futurerekin (1985) jarraitzen du ametsetan. Parodikoa baina ernagarriki politikoa eta gertukoa den film honetako protagonista erabaki bat hartu beharrean izango da: aita (parlamentarioa eta energia ez oso berriztagarrien defendatzailea) hiltzea Gizadia salbatzeko. Erabateko familia drama atzealde erradioaktibo batekin.

AEB. Zuzendaritza: Justin Benson, Aaron Moorhead. Ekoizpena: David Lawson Jr., Justin Benson, Aaron Moorhead / Rustic Films. Gidoia: Justin Benson. Argazkia: Aaron Moorhead. Musika: Jimmy LaValle. Muntaketa: Michael Felker, Justin Benson, Aaron Moorhead. Aktoreak: Aaron Moorhead, Justin Benson, Sarah Adina Smith, Wanjiru Njendu, Issa Lopez.

Justin eta Aaron. Benson eta Moorhead. Beren filma, jatorri eta kredo oso desberdinetako kritikariek bosten gainetik lau t'erdiko puntuazioekin ospatua, Los Angelesko etxe bateko patio ertzeratu baten erdian garatzen da. Gauzak gertatzen diren lekua. Normalak? Syncronicen (2019) egileek idatzi, filmatu, ekoiztu, musikatu eta interpretatutako film batean? Normalak, inoiz ez. Paranormalak, beti. Bizitzan nahikoa astindu jasandakoak diren bi auzokide antzezten dituzte haiek. Hala, etxean gertatzen den paranormal hori grabatuta zentabo batzuk ateratzea erabakitzen dute. Eta Benson eta Moorhead etengabe filmatzen eta atzera berriro ere filmatzen aritzen direnez (mugikorrekin, droneekin eta identifikatu gabeko gainerako objektuekin), hor dago dena. Formatu, euskarri, dimentsio zeharo haluzinagarrietan.

Espainia. Zuzendaritza: Jaume Balagueró. Ekoizpena: Álex de la Iglesia, Carolina Bang / Pokeepsie Films. Gidoia: Jaume Balagueró. Argazkia: Pablo Rosso. Musika: Vanessa Garde. Muntaketa: Luis de la Madrid. Aktoreak: Ester Expósito, Inés Fernández, Ángela Cremonte, Fernando Valdivieso, Federico Aguado, Magüi Mira.

Sumatzen duzue (Toronton edo Sitgesen ikusi ez baduzue behintzat) zer gerta daitekeen Way Down (2020), Frágiles (2005) edo Los sin nombre (1999) filmen egilea elkartzen denean Verónicaren (2017) gidoilariarekin, [REC]en (2007) argiztatzailearekin, Veneciafreniaren (2021) soinu-banda nahastu duenarekin, eta “Veneno” (2020) eta “Élite”ko (2018-) aktorearekin eta Magüi Mirarekin (idazlea, antzezlea, antzerkiko zuzendaria eta Arte Ederretan Urrezko Domina) batera hasten badira Lovecraften The Dreams in the Witch House ipuina irakurtzen Carolina Bang eta Álex de la Iglesia lagun dituztela, eta Madrilgo aldirietara moldatzen badute, non Ay, pena, penita pena kopla entzun bitartean norbaitek esaten digun “goaz dantza egitera” eta ikusten ditugun sugeak haren orkatilen inguruan kiribiltzen?

Portugal-Frantzia-Belgika. Zuzendaritza: Cristèle Alves Meira. Ekoizpena: Gaëlle Mareschi, Pedro Borges, Raquel Morte, Sébastien Delloye / Fluxus Films, Midas Filmes, Entre Chien et Loup. Koprodukzioa: Mathematic, Les Films Pelléas, Studio Exception Gidoia: Cristèle Alves Meira, Laurent Lunetta. Argazkia: Rui Poças. Musika: Amine Bouhafa. Muntaketa: Pierre Deschamps. Aktoreak: Lua Michel, Ana Padrão, Jacqueline Corado, Catherine Salée, Duarte Pina, Ester Catalão, Sónia Martins, Martha Quina, Arthur Brigas.

Ohi duenez, Salomé txikia bere familiaren jaioterri Portugaleko mendialdeko herrira doa udaldiko oporrak igarotzera. Bertan, izeba eta lehengusuekin jai-giro alaiaz gozatzen du, baina amona hil da ustekabean, eta oso lotura estua zuen harekin. Bitartean, hiletaren aurretik borrokan ari dira bizirik geratzen direnen artean, baita herriko jendearekin ere, eta sorgin bat omen zen emakume baten izpiritua Saloméri hasi zaio jazartzen. Opera prima hau bizidunen eta hildakoen munduaren artean mugitzen da, errealismo magikoaren halako kutsu batek zeharkatuta.